Haiku
Reis in haiku vorm
Dinsdag 23/Woensdag 24 maart:
Warm handendoekje
Eigen entertainment scherm
Twaalf uren met KLM
Donderdag 25 maart:
Ossenverering
Een vrolijke zenpriester
Wat bevalt beter?
Vrijdag 26 maart:
Zon in de zentuin
tranen over mijn wangen
thuis in Kennin-ji
Zoet en dan biter
thee drinken in Nansen-in
mijn voeten slapen
Zaterdag 27 maart (geen strikte haiku, 3 x 7 lettergrepen):
Onverwachte ontmoeting
Keizerin en zenmeester
Rode draad: ons gezelschap
Zondag 28 maart
Veraf en dichtbij
Grote Boeddha en hertje
Voedsel voor de ziel
Maandag 29 maart
Lucht van kattebak
Wereldberoemde zentuin
Alle veertien goed
Dinsdag 30 maart
Toetjes van de reis
Morita-ya, wij en Rients
Slaap dan niet nodig
Woensdag 31 maart
Taxi, vliegtuig, trein
Licht bij vertrek Ên aankomst
Uit en vooral thuis
Kyoto dag 3: Snoepjes, ontroering en boeddhisme in grootformaat
Dag 3 begon met een schrik: een klopje op de deur die me informeerde dat ik me niet alleen zeer verslapen had maar dat ook de rest van ons reisgezelschap wachtte in de ontbijtzaal. Wat bleek: ik
had de alarmklok van de wekker niet opnieuw aangezet en omdat het lichaam nog nazingt van de jetlag was me dat niet opgevallen. Het is verbazingwekkend hoe snel de ochtendrituelen dan toch in 5
minuten gedaan zijn. Dat is in zenkloosters natuurlijk normaal en nu kon ik dat mooi naspelen. Wat ik wel vervelend vond, was dat Eddy die ik zou wekken, daardoor ook te laat was. Zo gaan er heel
wat illusies tijdens deze reis aan diggelen. De ene dat ik altijd op tijd ben, de ander bijvoorbeeld dat de beeldige bloemstukjes bij de straataltaartjes door de mensen zelf gemaakt worden. Welnee,
die koop je voor 400 Yen in de dichtstbijzijnde supermarkt.
De eerste bezichtiging van de dag was Nishiki market. De markt met alle verse waar zodat het water je al om 9 uur in de mond loopt. Blijkbaar
was dat te zien want een vriendelijke verkoopster wist me te verleiden tot het nuttigen van wat nootjes, de ene nog lekkerder dan de andere. Met een zakje snoepjes vervolgden we onze weg, liepen
even kort het Shinto heiligdom daar binnen.
Door de wijk Gion ging het, waarbij me opviel dat het geluidje dat aangeeft of voetgangers moeten stoppen of kunnen oversteken een beetje anders was dan elders. Meestal is het stopteken een soort
musje dat 'pfiew' doet, en oversteken is 'koekoek'. Maar hier was de koekoek weg en klonk er een onbekende Japanse vogelsoort.
Overige observaties (lang niet compleet): 95% van alle auto's is van Japanse makelij - Toyota, Nissan, Hyundai, Daihatsu. Velen zijn in kubusvorm, klein zoals de Daewoo Matiz of Nissan Cube. Taxi's
zijn vaak van het type Toyota Crown (vorm van een oude Mercedes) met kanten kleedjes en chauffeurs met witte handschoenen aan; electriciteitskabels zijn bovengronds, ongetwijfeld vanwege
aardbevingsgevaar; mensen zijn licht gekleed, ook al vriest het bijna dan lopen kantoormensen zonder overjas op straat; alles is schoon, schoon, schoon; service is zo geweldig dat je alleen daarom
al niet weg wilt; vrijwel niemand spreekt Engels.
Meer observaties later.
Kennin-ji is de oudste zentempel in Kyoto, gesticht in 1202 door Yousai.Daar, zittend op de veranda voor de zentuin, terwijl de zon doorbrak,
werd de ontroering me te machtig. Zie verder de haiku die ik binnenkort zal posten. Een prachtige plek waar ik enorm veel zinnen aan kan wijden maar voor wie er meer over willen horen, volgen nog
wel wat avonden en teisho's.
Daarna zetten we de pas er flink in voor een wandeling richting het Filosofenpad. Onderweg in een zijstraatje een superlekkere lunch genuttigd. Traditioneel ingericht Japans restaurantje met
prachtige mini binnen zentuintjes, personeel dat in de stress ziet bij het zien van Europese mensen ('No English menu!') maar makkelijke toeristen die gewoon een plaatje aanwijzen.
Langs het Filosofenpad liggen tientallen tempels en tempeltjes. De middag vloog echter al voorbij met het bezoeken van 2 daarvan. Als eerste Eikan-do, een belangrijke tempel van de Jodo Shu/Zuivere Land school van het Boeddhisme. Heel devotioneel, zoals ook bleek bij de Japanners die knielden en meteen de aanhef
'Namo Amida Butsu' begonnen te prevelen. Duizenden keren per dag. Een lieve Kennin keek achterom om toch vooral iedereen te bevrijden; ik snapte haar goed, maar het bladgoud deed toch een beetje
pijn aan de ogen.
(Klik vooral de links aan als je meer wilt weten!!)
Vervolgens Nanzen-ji, een van de 5 belangrijkse Rinzai Zentempels. Alleen al het formaat van de San Mon, de hoofdpoort, is zo
enorm dat je enerzijds begrijpt dat daar honderden en soms duizenden monniken tegelijkertijd konden/kunnen trainen, anderzijds dat het verschil met een simpele zendo in Eindhoven toch wel heel,
heel groot is. In de subtempel Nanzen-in dronken we nog net op tijd thee (het schenken stopte om 16.00 uur) en hoe dat was, vertelt een andere haiku (zie Verhaal Haiku).
En toen....ontdekte ik dat er een metrolijn liep van de voet van Nanzen-ji tot de overkant van ons hotel. Een aardige meevaller want de wisselvalligheid van het weer is oke, maar de wind giert met
een graadje of 6 aardig door je heen.
En nu, na wat door moest gaan voor een Italiaans maal, maar wat zo Japans was dat ik het toch schaar onder 'zoveel mogelijk Japans eten in 1 week', sluit ik dadelijk na het uploaden van de foto's
af voor deze tweede volle dag.
En bedenk dat ik maar 10% noteer van wat we op een dag meemaken.....
Kyoto dag 2: Kersenbloesem, regen en de stilte van Daikoku-ji
Na een Westers ontbijt zetten we koers naar onze eerste bezichtiging: Rokkaku-do, een kleine tempel met wat bijgebouwtjes dat op 100 meter
van ons hotel ligt. Het is een van de oudste tempels in Kyoto, daterend uit 587 - sterker nog: het stond al op de plek voordat Kyoto gesticht werd. Het verhaal gaat , zo vertelde reisleidster
Angeline ons, dat prins Shotoku een keer op deze plaats overnachtte, zijn meegebrachte Kennin (Kuanyin/Kanzeon/Kannon) beeldje in een boom plaatste en die de volgende dag mee wilde nemen. Maar hij
had 's nachts een droom gehad dat hij ter plekke een tempel moest stichten en toen hij de volgende dag het beeldje niet uit de boom kreeg, vatte hij dat op als een teken en aldus geschiedde.
Tegenwoordig vormt de tempel ook de 18e halteplaats op de pelgrimstocht langs 33 plekken gewijd aan Kannon. Het bijzondere van de tempel naast de ouderdom is de zeshoekige vorm van het gebouw en de
6-armige beeltenis van Kannon dat in een achteraf hoekje staat.
Het gebouw dat aan de noordkant grenst van dit complex vormt bovendien de geboorteplaats van de Ikenobo, de oorspronkelijke Ikebana-school.
Maar wat mij vooral bij zal blijven is de prachtige kersenbloesem die daar stond en waar een van de foto's van getuigt. Een parasol van roze bloemen die er bijna plastic/nep uitzien, zo mooi. Met
aan de voet een flinke kolonie rakan(heiligen)beeldjes.
Vervolgens ging het in een volgepakte stadsbus (achterin instappen, voorin uitstappen en dan 220 Yen in een bakje gooien - fantastisch systeem, invoeren Hermes!) naar Kitano Tenman-gu, een groot Shinto-complex met talloze gedoneerde Japanse lantaarns en vooral veel beelden van ossen, die vereerd worden. De
verering voor een rund (je trekt aan een soort enorme koebel, vouwt je handen een moment in gebed en klapt dan 2x je handen in elkaar) snap ik niet maar onder het motto 'when in Rome.....' deed ik
een schietgebedje dat we nog een fijne week zouden hebben. Iedere 25e van de maand is er op en rond het tempelcomplex een vlooienmarkt - type Koninginnedag - en daar scoorden we een lekkere snack
in de vorm van een vis (deeg met zoete rode bonenpasta).
Na een derde kopje koffie - je struikelt over de koffiezaken in Kyoto - was het tijd voor de fikse wandeling naar Daitoku-ji, een van de belangrijkste Zen-tempels in Kyoto/Japan en daarmee
belangrijk voor me. Halverwege, in een achterafstraatje dat je nooit meer terug zult vinden, lunchten we nog zeer smakelijk (udonsoep en gebakken noedels). Op het enorme complex van Daitoku-ji
aangekomen, viel ons onmiddellijk op hoe rustig en stil het er was. Zeer weinig mensen terwijl alle andere plekken die we tot nu toe gezien hebben, bijna uitpuilden. De subtempel Koto-in maakte een
diepe indruk op me. Het uitzicht op de met mos begroeide tuin deed ons allemaal neerzitten op de veranda waar we een hele tijd in aangenaam gemijmer verzonken waren, waar de foto met de ruggen van
Frits, Angeline en Eddy van getuigt.
Vlak daarbij lag de subtempel Daisen-in. Daar dronk ik mijn eerste matcha-thee (een 'acquired taste' zouden de Engelsen zeggen) maar kon ik vooral een glimlach niet onderdrukken toen een groep
Japanners rondgeleid werd door een heuse zenmonnik van het complex. Hij maakte er een kleine show van met enorm veel grappen. We verstonden niets maar ik voelde een grote blijdschap dat ik mijn
hart verpand heb aan een geestesstroming met zoveel humor!
Ondertussen regende het nog steeds en omdat we op onze sokken door de tempels hadden moeten lopen, waren we inmiddels aardig verkleumd geraakt. Terug naar het hotel dus waar een heet bad wachtte.
En daarna voor een heerlijk diner met sushi nog een kilometertje heen en terug richting de Kamogawa rivier. Een complete maaltijd met sushi, misosoep, ingelegde groenten, tempura en een koel
Asahi-biertje voor minder dan 20 Euro.
'Eten, bidden en beminnen' zou prima in 1 stad, nl. deze, kunnen!
De eerste dag in Kyoto
Na zo'n 20 uur reizen kwamen we om 4 uur vanmiddag in ons hotel, Monterey Hotel, aan terwijl de regen met bakken uit de hemel viel. Het was nog even spannend of de laptop en toebehoren het
overleefd hadden maar alles blijkt vlekkeloos te werken en onder het genot van een kopje zelfgemaakte Uji thee zit ik nu in de hotelkamer na ons avondeten de eerste echte entry in te voeren.
Veel hebben we vandaag nog niet kunnen zien als je laat in de middag aankomt en dan ook nogal moe bent want slapen in een vliegtuig..... Morgenvroeg gaan we om 7 uur ontbijten en daarna meteen op
pad zodat we een goede volle dag kunnen genieten.
De cultuurshock is er vooralsnog niet. Je verstaat weinig, kunt de winkelborden op straat niet lezen maar winkelstraten zijn vrij uniform over de hele wereld. Dan is het wel bevreemdend om te
midden van hoge gebouwen en allerlei commercialiteit opeens een shinto-heiligdom ingeklemd te zien liggen. En natuurlijk is het anders dat alles zo schoon is, dat taxichauffeurs vaak witte
handschoentjes dragen, dat iedereen superbeleefd en heel vriendelijk is en dat wc's knopjes hebben waardoor jezelf ook schoon blijft, maar daar kan ik allemaal goed aan wennen.
Voor de liefhebbers toch vast wat foto's van het hotel, van mijn eerste kleine aanschaf (teensokken voor bij de Vibram-loopschoenen) en een link naar de website (?) van het Koreaanse restaurant waar we zojuist ons eerste diner genuttigd hebben. Ze hadden geen Engels menu en spraken het ook niet waardoor we op de gok wat gerechten op de kaart aanwezen. Dat pakte goed uit
Voorbereidingen