's Ochtends voor het eerst in mijn eentje door Kyoto, in de wetenschap dat niemand je kan/durft te helpen. Spannend maar na een klein half uur kwam ik op de goede plaats aan: voor de deur van het appartement van Jeff Shore. Hij liep net de deur uit om even een boodschap te doen bij het postkantoor. Gezellig keuvelend liepen we op en neer. Vervolgens kreeg ik een kopje 'koochie' in het koffiezaakje van zijn schoonouders en stapten we 10 voetstappen verder zijn 'hermitage' binnen: een standaard (= mini) Japans apartement, in no time in te richten tot zendo. In de minuten die volgden werd ons gezelschap uitgebreid tot een internationale mix van 9 personen afkomstig uit Noord-Ierland, 2x Nederland, Bolivia, Chili, Japan en 3x USA. Allemaal kwamen ze samen voor de wekelijkse zit van zaterdagochtend; 3x zazen van 40 minuten elk, tussen de tweede en derde zit afgewisseld met kinhin. In de laatste zit de mogelijkheid voor dokusan. Kreeg ik, komend uit het verre Oranda, in elk geval de kans 1 vraag te stellen.

Wat me vooral bij zal blijven, is de hartelijkheid van zen all over the world en de steenkoude zendo. Heel Japans. Dat ga ik dus niet importeren.
Ik spoedde me terug om de verhalen te horen van de andere 3 van ons gezelschap die dezelfde zaterdagochtend ook deels in zazen hadden doorgebracht maar dan in Shunko-in, een van de vele subtempels van Myoshin-ji. Geleid door een alleraardigste vice-abt, een jonge vent van net 30, getrouwd met een Amerikaanse die het buitenlanders makkelijk maakt om te beginnen met mediteren.
Lunch werd koffie met een gebakje c.q. sandwich in het Kyoto Art Center en daarna door voor een wandeling door de Keizerlijke Tuinen. Deze nodigden uit voor een aparte sectie die zal volgen over de flora en fauna in Kyoto. Maar toen! We stuitten op een rijtje Japanners die verwachtingsvol achter een koord stonden. Het aanspreken van een functionaris leerde ons dat binnen een half uur de keizer en keizerin van Japan langs zouden rijden! Dat was een buitenkans! In de nabijheid verkeren van een zenmeester EN een keizerin op 1 dag is iets wat zelfs een Japanner niet snel mee zou maken. Daar hadden we uiteindelijk 40 minuten staan wel voor over. We waren de enige buitenlanders in een haag van 200 Japanners. De foto's zullen het bewijs zijn.
Zelfs goede reisleiders weten dit niet te regelen dus helemaal moe en voldaan wandelden we naar het Handicraft Center waar de begerigheid toesloeg over al het uitgestelde moois aan koopwaar. Sumi-e spullen, ikebana benodigdheden, boeken, kimono's en nog veel meer goodies smeekten om aandacht. Maar ik hield me goed en kocht een prachtige zenkalender die ik zal hergebruiken tot een aantal mooie ingelijste kadootjes/schilderijtjes.
We waren het er over eens dat het een welgevulde ochtend en middag waren geweest en togen naar ons hotel voor een opfrissing. In een nabijgelegen Italiaans restaurant kreeg Kyoto een herkansing om te laten zien dat Italiaans ook molto bene kon zijn. Pasta en rode wijn verder werd het programma voor de komende dagen licht aangepast, gezien de weersvoorspellingen. Morgen daarom naar Nara, de oude hoofdstad!
En, o ja, ik kreeg van mijn reisgenoten nog een verjaardagscadeau: een prachtige Zudabukuro, oftewel schoudertas zoals de monniken ook gebruiken. Daar zal ik nog veel plezier van hebben! (zie foto!)

p.s. Dank voor al jullie reacties, ik lees ze graag!!