'Ik ging naar Nara en kocht een penseel', dat zou een mooie beginregel van een verhaal kunnen zijn. Alleen kocht ik geen penseel maar een suiteki, een soort kannetje waar je water in doet om de inkt mee aan te maken. Maar we kwamen natuurlijk niet naar deze oude hoofdstad van Japan voor de inkopen, alhoewel we allemaal zo'n beetje ten prooi zijn gevallen aan zowel nuttige, mooie, als leuke spulletjes in de lange winkelstraat die de brug vormt tussen het station en het Nara-koen park. Op dit valse plat als wandeltraject arriveer je na een uur durende treinreis waarbij je grote bamboebossen hebt bewonderd langs het traject. Aan het begin van het park staan de verkopers van de hertenkoekjes al klaar. Meer dan 1000 tamme, afgerichte herten staan met hongerige maagjes te wachten tot hordes Japanners en enkele verdwaalde Westerlingen langs lopen om ze stukjes te geven. Je nadert elkaar, mens en hert, maakt allebei een buiging en de mens overhandigt het hert dan het koekje. Zo gaat dit al generaties lang en zal dat ongetwijfeld nog lang gaan. Aan het eind van het pad gekomen, doemt eerst een enorme poort voor je op en als je die bent doorgegaan, links en rechts geflankeerd door enorme reuzen van afschrikwekkende beschermers, kom je op een enorm terrein van het Todaji tempelcomplex.. Een achthoekige bronzen lantaarn uit de 8ste eeuw van 4.62 m hoog vertoont wat muzikale voorstellingen en dan......stap je de hal binnen en sta je oog in oog met een bijna 15 meter hoge Boeddha. De Daibutsuden, die midden in het grootste houten gebouw/tempel ter wereld zetelt, geflankeerd door 2 bodhisattva's/verschijningsvormen van Kennin.
Ik keek en keek, en toen, zoals Angeline deze avond treffend verwoordde: 'was IK er niet meer'. Wat ook de reden mag zijn geweest van de bouwers van dit enorme beeld, alles van jou valt daarbinnen weg. Voor sommigen een ongemakkelijke gewaarwording, voor mij heel weldadig. Alles en iedereen wordt bevrijd, en IS bevrijd.

Na zoveel Boeddha hoeft meer eigenlijk niet. Teruglopend maakten we nog even een uitstapje naar rechts om het Kofukuji terrein op te lopen. Kannon/Kennin/Kwanyin/Kanzeon was niet te zien (de luikjes waren gesloten) maar we zagen wel hoe pelgrims hun scroll resp. schrift lieten aftekenen en stempelen door een drietal kalligrafen. En raakten alle vier ontroerd door een grasveldje met daarop een mooi Jizo beeld met kindje dat regelmatig door voorbijgangers besprenkeld werd met water, omgeven door kleinere Jizo-beeldjes.

Door de enorme Daibutsuden kun je je veraf voelen van wat boeddhisme voorstelt, door zo'n Jizo-beeld weer dichtbij. Door de enorme grootte van het terrein van Todaji veraf en door een goed gesprek vanavond met de medereisgenoten heeeeel dichtbij. Boeddhisme is het allebei. Alles mag er zijn en het is zo goed.