Memory lane
Vandaag, vrijdag 12 augustus, staat in het teken van de Muur. We kopen bij de receptie van het hotel een Welcome Carden reizen 4 haltes met de metro om zo dicht mogelijk bij Checkpoint Charlie uit te komen. Binnen no time zijn we gedesoriënteerd: het voormalig westelijk gedeelte herkennen we met winkels en commerciële drukte. Het oostelijk deel was kaal en onherbergzaam. Was. Nu staan er net zulke hoge gebouwen met reclame-uitingen als 200 meter verderop. We lopen langs de schutting die het verhaal vertelt. We zien de Muur die nu verticaal op straat aangegeven is. Waar auto's op geparkeerd staan. Landrovers, oldtimers en gewone Mercedessen.
Een oneindige droefheid overvalt me, die alleen maar groter wordt als de Topographie des Terrors bezocht wordt. Hoe onwetend is
de mens dat die DIT een ander mens aandoet? Hoe onwetend ben ik nog in het lijden dat ik veroorzaak? Weliswaar op kleinere schaal maar toch. De noodzaak verder te gaan op het boeddhistisch pad
wordt me ook juist hier zo ontzettend duidelijk.
Alles wordt veroorzaakt door te denken in dualiteiten. Goed versus kwaad, macht versus overgeleverd zijn, wij en zij.
Natuurlijk is ook de glimlach nooit ver weg. Een stoet Trabi's wacht bij het verkeerslicht en vervolgt tuffend de weg. Het Berlijnse pilsje smaakt goed na uren wandelen in het zonnetje en restaurant Aigner heeft inderdaad de originele Weense Tafelspitz tot kunst verheven!
Reacties
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}