Na een Westers ontbijt zetten we koers naar onze eerste bezichtiging: Rokkaku-do, een kleine tempel met wat bijgebouwtjes dat op 100 meter van ons hotel ligt. Het is een van de oudste tempels in Kyoto, daterend uit 587 - sterker nog: het stond al op de plek voordat Kyoto gesticht werd. Het verhaal gaat , zo vertelde reisleidster Angeline ons, dat prins Shotoku een keer op deze plaats overnachtte, zijn meegebrachte Kennin (Kuanyin/Kanzeon/Kannon) beeldje in een boom plaatste en die de volgende dag mee wilde nemen. Maar hij had 's nachts een droom gehad dat hij ter plekke een tempel moest stichten en toen hij de volgende dag het beeldje niet uit de boom kreeg, vatte hij dat op als een teken en aldus geschiedde. Tegenwoordig vormt de tempel ook de 18e halteplaats op de pelgrimstocht langs 33 plekken gewijd aan Kannon. Het bijzondere van de tempel naast de ouderdom is de zeshoekige vorm van het gebouw en de 6-armige beeltenis van Kannon dat in een achteraf hoekje staat.
Het gebouw dat aan de noordkant grenst van dit complex vormt bovendien de geboorteplaats van de Ikenobo, de oorspronkelijke Ikebana-school.
Maar wat mij vooral bij zal blijven is de prachtige kersenbloesem die daar stond en waar een van de foto's van getuigt. Een parasol van roze bloemen die er bijna plastic/nep uitzien, zo mooi. Met aan de voet een flinke kolonie rakan(heiligen)beeldjes.

Vervolgens ging het in een volgepakte stadsbus (achterin instappen, voorin uitstappen en dan 220 Yen in een bakje gooien - fantastisch systeem, invoeren Hermes!) naar Kitano Tenman-gu, een groot Shinto-complex met talloze gedoneerde Japanse lantaarns en vooral veel beelden van ossen, die vereerd worden. De verering voor een rund (je trekt aan een soort enorme koebel, vouwt je handen een moment in gebed en klapt dan 2x je handen in elkaar) snap ik niet maar onder het motto 'when in Rome.....' deed ik een schietgebedje dat we nog een fijne week zouden hebben. Iedere 25e van de maand is er op en rond het tempelcomplex een vlooienmarkt - type Koninginnedag - en daar scoorden we een lekkere snack in de vorm van een vis (deeg met zoete rode bonenpasta).
Na een derde kopje koffie - je struikelt over de koffiezaken in Kyoto - was het tijd voor de fikse wandeling naar Daitoku-ji, een van de belangrijkste Zen-tempels in Kyoto/Japan en daarmee belangrijk voor me. Halverwege, in een achterafstraatje dat je nooit meer terug zult vinden, lunchten we nog zeer smakelijk (udonsoep en gebakken noedels). Op het enorme complex van Daitoku-ji aangekomen, viel ons onmiddellijk op hoe rustig en stil het er was. Zeer weinig mensen terwijl alle andere plekken die we tot nu toe gezien hebben, bijna uitpuilden. De subtempel Koto-in maakte een diepe indruk op me. Het uitzicht op de met mos begroeide tuin deed ons allemaal neerzitten op de veranda waar we een hele tijd in aangenaam gemijmer verzonken waren, waar de foto met de ruggen van Frits, Angeline en Eddy van getuigt.
Vlak daarbij lag de subtempel Daisen-in. Daar dronk ik mijn eerste matcha-thee (een 'acquired taste' zouden de Engelsen zeggen) maar kon ik vooral een glimlach niet onderdrukken toen een groep Japanners rondgeleid werd door een heuse zenmonnik van het complex. Hij maakte er een kleine show van met enorm veel grappen. We verstonden niets maar ik voelde een grote blijdschap dat ik mijn hart verpand heb aan een geestesstroming met zoveel humor!

Ondertussen regende het nog steeds en omdat we op onze sokken door de tempels hadden moeten lopen, waren we inmiddels aardig verkleumd geraakt. Terug naar het hotel dus waar een heet bad wachtte. En daarna voor een heerlijk diner met sushi nog een kilometertje heen en terug richting de Kamogawa rivier. Een complete maaltijd met sushi, misosoep, ingelegde groenten, tempura en een koel Asahi-biertje voor minder dan 20 Euro.
'Eten, bidden en beminnen' zou prima in 1 stad, nl. deze, kunnen!