Vandaag de laatste volle dag in Kyoto. En de eerste dag dat mijn lichaam geheel aan dit dagritme is gewend(...). Deze ochtend de laatste twee boeddhistische tempels van het programma. Eerst Sanjusangen-do, een Tendai complex dat voornamelijk bestaat uit 1 hal met letterlijk duizend en een beelden van Kannon. 1000 verschillende van ongeveer menshoogte, en eentje die behoorlijk aan de maat is. Allemaal met een iets ander gezicht en uitdrukking. Ze staan in rijen van 9 opgesteld aan weerszijden van de grootste. En die grote....een oud Japans dametje zat geknield aan de kant van het looppad en ik ging er naast zitten. Geflankeerd door Kannons en zelf Kannons zijnde, zaten we daar en verstreek langzaam de tijd. Van alle beelden van Boeddha's en Bodhisattva's die ik de afgelopen week gezien heb, kwam deze recht binnen. Terwijl deze voor mijn smaak toch nogal overdadig was, ging er een mededogen vanuit waar ik hevig door ontroerd raakte. Foto's maken mocht niet en de tempelwinkel verkocht geen losse ansichtkaarten of posters, helaas, dus de lezers van dit blog moeten het doen met het plaatje op de site die hier gelinkt staat.
Ook Frits, een van mijn reisgenoten die net zo enthousiast over Israel en Jeruzalem is als ik over Kyoto, voelde de compassie die als het ware in het hout getrokken is. Heel, heel, heel bijzonder. Van de weeromstuit heb ik in de directe omgeving van de hal maar een paar foto's van bloeiende bomen geschoten om weer iets daarvan uit te drukken (zie sectie Flora en Fauna).

Vervolgens terug naar het stationsgebied voor een bezoek aan de Higashi Honganji tempel, een Jodo Shinshu (Zuiver Land boeddhisme) soort. Daar vielen we met de neus in de boter met een ceremonie, zelfs al was het een (volgens mij) gewone doordeweekse dienst voor de overledenen. Zoals wellicht bekend gebruiken Japanners het Shintoisme om bijv. huwelijken en andere feestelijkheden te vieren, en het Boeddhisme om te begraven en herdenken. In deze enorme hal kon je goed zien hoe levend deze Zuiver Land school hier nu is want de ruimte was goed gevuld met families die wachtten tot hun naam en dierbare was omgeroepen.

Daarna was het tijd voor een lunch die we nuttigden in een tentje die duidelijk diende als lunchcafe voor de noeste kantoorarbeiders in de buurt. Ze (allen mannen) kwamen binnen, bestelden hun noedelsoep die ze - gloeiend heet - naar binnen slurpten en om 10 minuten later weer te vertrekken. Wij werden na ongeveer 20 minuten naar buiten gekeken omdat de rij voor de deur inmiddels begon aan te groeien en we duidelijk plekken bezet hielden. Maar lekker! We konden het teken aan de deur niet goed onderscheiden maar hebben als naam 'Grote trek' gekozen, dat leek ons toepasselijk. Het schilderij dat ze op de wand en buiten als uithangsbord hadden, was het Laatste Avondmaal maar dan met vrolijke mannetjes die soep slurpten. Zie foto!

Tenslotte gingen we naar Shoyeido, de beroemde Japanse wierook fabrikant waar we een rondleiding kregen en flink stokjes insloegen. Angeline had aardig wat moeite moeten doen om een excursie daar te regelen. De excursie was een belevenis maar ook hier volgt het verhaal tijdens een teisho in de zendo. Vermeldenswaard is in elk geval dat de gids in redelijk goed Engels op het eind, horende dat we uit Nederland kwamen, wist te melden dat er 2 importeurs waren. En de ene was.....Zentrum/Zen.nl. Ik overhandigde hem daarop mijn visitekaartje van Zenmanagement (onze bedrijfsmatige tak) met het prachtige logo en zag zijn gezicht opklaren:'Rients!' Ja, toen kon ik niet meer stuk. Pfew, dat had ik eerder moeten weten. Enfin, ik weet nu dat ik gerust rechtstreeks een bestelling kan doen en dan een mooi pakje uit Kyoto zal krijgen

En dan is het nu tijd om de foto's te gaan uploaden, en me om te kleden voor ons laatste diner, met een beetje geluk in het gezelschap van mijn eigen zenmeester....